ចូលព្រះវស្សា

          ថ្ងៃចូលព្រះវស្សាជាថ្ងៃមួយដែលសំខាន់របស់ព្រះពុទ្ធសាសនា ដែលព្រះសង្ឃថេរវាទអធិដ្ឋានថាហ្នឹងសម្រាកនៅក្នុងវត្តនៅទីណាមួយកន្លែង រហូតអស់រយះពេលរដូវភ្លៀងដែលមានកំណត់រយះពេល ៣ ខែ តាមដែលព្រះធម្មវិន័យបញ្ញត្តិទុក ដោយមិនទៅសម្រាកសឹងនៅកន្លែងផ្សេង ការចូលព្រះវស្សានេះចាត់ទុកជាការបដិបត្តិសំរាប់ព្រះសង្ឃដោយត្រង់ មិនធ្វើមិនបានមិនថាករណីណាឡើយ ជាធម្មតាចាប់ផ្ដើមតាំងពីថ្ងៃ ១ រោច ខែអាសាធ រាល់ៗឆ្នាំ (ឬ ខែ៨ក្រោយ បើមានខែ៨ពីរដង)ហើយញ្ចប់នៅថ្ងៃ ១៥ កើត ខែ១១ ឬ ថ្ងៃចេញព្រះវស្សា

ប្រវត្តិ

       

         នៅសម័យដើមពុទ្ធកាលព្រះភិក្ខុនៃព្រះពុទ្ធសាសនានៅមានចំនួនមិនច្រើន ហើយព្រះភិក្ខុទាំងអស់ហ្នឹងសុទ្ធតែជាព្រះអរិយសង្ឃទាំងអស់ ទើបជ្រាបបានយ៉ាងល្អថា អ្វីដែលព្រះភិក្ខុគួរធ្វើនិងមិនគួរធ្វើ លុះពេលវេលាកន្លងទៅ ព្រភិក្ខុមានចំនួនច្រើនឡើង ភិក្ខុទាំងអស់ហ្នឹងច្រើនតែចារិកទៅតាមស្ថានទីនានាដើម្បីសម្ដែងធម៌ដល់ញាតិញោម ធ្វើអោយមានជាច្រើនលើកដែលត្រូវដើរកាត់កន្លែងធ្វើកសិកម្មរបស់អ្នកស្រុក ទើបធ្វើអោយដើរជាន់ទៅលើផលដំណាំដែលកំពុងរីកលូតលាស់ ព្រោះគិតថាជាដើមស្មៅ អ្នកស្រុកទាំងអស់ហ្នឹងទើបបានរិះគន់ហើយនាំទៅក្រាបទូលដល់ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធជាម្ចាស់
         ព្រះពុទ្ធជាម្ចាស់ទើបទ្រង់អនុញ្ញាតិការចាំព្រះវស្សាស្ថានទីណាមួយរយះពេល ៣ ខែ ដល់ព្រះសង្ឃ មានហេតុផលដើម្បីអោយព្រះសង្ឃបានបញ្ឈប់ការចារិកដែលជាការផ្សប់ផ្សាយសាសនាទៅតាមស្ថានទីនានា ដែលជាការលំបាកនៅក្នុងរដូវភ្លៀង ហើយដើម្បីការពារការខូចខាតពីការដើរជាន់ផលដំណាំរបស់អ្នកស្រុកដែលដាំនៅរដូវភ្លៀង
         ជាពិសេសបំផុត នៅក្នុងរយះពេលចាំវស្សា ៣ ខែហ្នឹង ជាពេលវេលានិងឱកាសសំខាន់ដែលព្រះសង្ឃហ្នឹងបាននៅចាំព្រះវស្សារួមគ្នានៅក្នុងអារាមឬស្ថានទីណាមួយ ដើម្បីសិក្សាព្រះធម្មវិន័យពីព្រះសង្ឃដែលមានចំណេះដឹង បានផ្លាស់ប្ដូរបទពិសោធន៍និងសាងភាពសាមគ្គីនៅក្នុងគណះសង្ឃទៀតផង
         លើកលែងតែបើមានការចាំបាច់ពិសេសដែលហៅថា “សត្តាហករណីយះ”ដែលព្រះភិក្ខុអ្នកដែលនៅចាំវស្សាអាចធ្វើដំណើរទៅសឹងនៅកន្លែងផ្សេងបាន ដោយមិនចាត់ទុកថាដាច់វស្សា តែត្រូវត្រឡប់មកនៅក្នុងរយះពេល ៧ ថ្ងៃ

ថ្ងៃចូលវស្សាសំខាន់យ៉ាងម៉េច?

ចូលវស្សាសំរាប់ព្រះភិក្ខុសង្ឃ
          ការដែលព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធជាម្ចាស់ទ្រង់បានបញ្ញត្តិព្រះវិន័យរឿងការចូលវស្សារបស់ព្រះភិក្ខុសង្ឃ ក្រៅពីការកែខៃទុក្ខលំបាករបស់អ្នកស្រុកនិងរក្សាជីវិតសត្វតូចៗដែលចេញមករកស៊ីនៅក្នុងរដូវភ្លៀងហើយ ការចូលវស្សានៅមានប្រយោជន៍ជាងនេះ ហ្នឹងគឺ
ព្រះភិក្ខុសង្ឃមានឱកាសបាននៅរួមគ្នាជាគណះ នៅគ្រាមួយ ដែលធ្វើអោយកើតប្រយោជន៍គឺ              
                  1.ធ្វើអោយព្រះភិក្ខុសង្ឃនៅក្នុងក្រុមគណះមានឱកាសផ្លាស់ប្ដូរ ផ្ទេរព្រះធម៌ពាក្យប្រៀនប្រដៅ សីលធម៌និងធម៌វិន័យអោយដល់គ្នានិងគ្នា
                  2.មានវេលាដើម្បីបដិបត្តិធម៌ ការបដិបត្តិភាវនាជាចំណុចអោយកើតបញ្ញា ធ្វើអោយបង្រៀនខ្លួនឯងបាន ដែលជាផ្លូវនាំទៅដល់ភាពបរិសុទ្ធនៃកាយ វាចា ចិត្ត ហើយជាការបន្ថែមបារមីរបស់ខ្លួនឯងអោយបានច្រើនឡើងរហូតដល់កំចាត់កិលេសអាសវះអោយអស់ទៅ
                  3.មានឱកាសក្នុងការសិក្សាស្រាវជ្រាវព្រះត្រៃបិដក រឿងណាដែលនៅមិនទាន់ដឹងក៏មានឱកាសបានសិក្សា រឿងណាដែលដឹងហើយតែនៅមិនស្ទាត់ ក៏មានឱកាសសិក្សាអោយជ្រៅជ្រះឡើង ក្រៅពីនេះនៅមានវេលាដាក់ផែនការត្រៀមធម៌ដើម្បីទេសនាបង្រៀនដល់ប្រជាជនពេលចេញវស្សាហើយ ឬ បើមានព្រះភិក្ខុបួសថ្មីក៏មានវេលាក្នុងការទទួលការអប់រំធម៌និងការបង្រៀនប្រៀនប្រដៅពីព្រះភិក្ខុដែលបួសមុនបានយ៉ាងពេញលេញ
                  4.ធ្វើតួនាទីកល្យាណមិត្តអោយដល់គ្នា ការធ្វើតួនាទីផ្សប់ផ្សាយព្រះពុទ្ធសាសនាហ្នឹង រមែងត្រូវជួបប្រទះបញ្ហានិងឧបសគ្គមិនច្រើនក៏តិច ធ្ងន់ស្រាលខុសគ្នាទៅតាមតែបុគ្គល ដែលអាចធ្វើអោយព្រះភិក្ខុអង្គខ្លះទ្រាំមិនបានរហូតដល់ចង់លាសិក្ខាពីភេទបព្វជិត
          ព្រោះហេតុផលដូចខាងលើ ការចូលវស្សារបស់ព្រះភិក្ខុសង្ឃនៅរាល់ៗឆ្នាំទើបមានក្ដីសំខាន់ណាស់ ព្រោះជាពេលវេលាដែលសំគួរដែលព្រះភិក្ខុហ្នឹងមានពេលវេលានៅជាមួយខ្លួនឯង ដើម្បីគិតនិងប្រើវេលាទៅដើម្បីការបដិបត្តិធម៌បានយ៉ាងពេញលេញ ដើម្បីក្ដីបរិសុទ្ធនៃការគ្រងភេទសមណះដែលពេញលក្ខណះនិងជាគំរូដ៏ល្អនៃការចេញទៅធ្វើតួនាទីផ្សប់ផ្សាយព្រះសាសនានៅពេលក្រោយ
 
ចូលវស្សាសំរាប់ពុទ្ធសាសនិកជន
           ការតាំងចិត្តលះបង់អាក្រក់ធ្វើអំពើល្អនៅគ្រាចូលវស្សារបស់ពុទ្ធសាសនិកជន ជាអ្វីដែលប្រកាន់ខ្ចប់ការបដិបត្តិតាំងតែសម័យបុរាណកាល ពីជំនាន់មួយទៅជំនាន់មួយរហូតដល់ក្លាយជាពុទ្ធប្រពៃណីមកដល់បច្ចុប្បន្ននេះ ជារឿងដែលបញ្ជាក់អោយឃើញថា ទោះបីពេលវេលាកន្លងទៅតាមយុកសម័យ តែពុទ្ធសាសនិកជនក៏នៅមានចិត្តដែលល្អនិងមានភាពដឹងស្គាល់នៃរឿងបុណ្យបាបមករហូត ថែមទាំងនៅអោយក្ដីសំខាន់ជាមួយការបដិបត្តិខ្លួននៅក្នុងរយះពេលចូលវស្សាដូចព្រះភិក្ខុសង្ឃតាំងតែសម័យពុទ្ធកាលរហូតដល់បច្ចុប្បន្ន

ការតាំងគោលដៅធ្វើអំពើល្អ

           

 

              ការតាំងគោលដៅឬអធិដ្ឋានចូលវស្សារបស់យើង ដែលហ្នឹងធ្វើអ្វីមួយអោយសំរេចដូចដែលបានតាំងចិត្តពេញទាំងវស្សា បើយើងធ្វើបានសំរេចតាមជេតនាហើយ រមែងបានទទួលអនិសង្សគឺ
                       -សច្ចះបារមី ការអធិដ្ឋានចូលវស្សាប្រៀបដូចសច្ចះដែលយើងបានអោយសន្យាជាមួយខ្លួនឯង បើយើងអាចធ្វើបានសំរេច ក៏ស្មើហ្នឹងយើងអាចរក្សាសច្ចះដែលអោយចំពោះខ្លួនឯងបាន
                       -លើកតម្កើងចិត្តអោយខ្ពស់ឡើង អ្នកខ្លះដែលធម្មតាកាន់សីល ៥ នៅមិនគ្រប់ពេញលក្ខណះ ក៏មានក្ដីតាំងចិត្តចង់កាន់សីល៥ឬសីល៨ រហូតរយះពេលចូលវស្សា
                       -ហ្វឹកភាពអត់ធ្មត់ អត់ទ្រាំ អ្នកខ្លះតាំងចិត្តទុកថា ហ្នឹងបញ្ឈប់អបាយមុខអោយបានដាច់ខាត ដូចជា ឈប់ផឹកស្រា ឈប់ជក់បារី ​​។ល។ អ្នកដែលសំរចចិត្តបញ្ឈប់នៅអ្វីដែលធ្លាប់ធ្វើមកជានិច្ចជាវេលាច្រើនឆ្នាំ ត្រូវមានភាពមោះមុតយ៉ាងខ្លាំង ព្រោះត្រូវប្រើកំលាំងចិត្តនិងភាពព្យាយាមដែលមិនវិលត្រឡប់ទៅធ្វើដូច្នោះទៀត
             ហើយមិនថាយើងតាំងគោលដៅធ្វើអំពើល្អ ឬ កែច្នៃឧបនិស្ស័យដែលមិនល្អផ្សេងៗរបស់ខ្លួនឯងនៅគ្រាចូលវស្សាក៏ដោយ   អ្វីដែលសំខាន់គឺ បដិបត្តិធម៌រាល់ថ្ងៃ ការបដិបត្តិធម៌យ៉ាងខ្ចប់ខ្ចួនជាប់ជានិច្ច ធ្វើអោយយើងកើតបញ្ញាបង្រៀនខ្លួនឯងបាន យើងហ្នឹងជឿរឿងបុណ្យបាប និងច្បាប់នៃកម្ម ទោះបីផលការបដិបត្តិធម៌របស់យើងល្អខ្លះមិនល្អខ្លះក៏ដោយ ហើយបើកាន់តែព្រមចិត្តគ្នាទាំងគ្រួសារ ភាពភ្លឺរមែងបង្កើតឡើង សេចក្ដីសិរីមង្គលទាំងឡាយហ្នឹងហូរចូលមករកខ្លួនយើងនិងអ្នកដែលនៅក្នុងគ្រួសារដោយអំណាចនៃបុណ្យ
 

វស្សាវិសុទ្ធ ចាំវស្សានៅកណ្ដាលរាងកាយ

           

 

           យើងអាចប្រើពេលវេលាចូលវស្សានេះអោយកើតប្រយោជន៍ដល់ខ្លួនឯងយ៉ាងខ្ពស់បំផុត ដោយការខិតខំជាមួយការបដិបត្តិធម៌យ៉ាងពិតប្រាកដ ទោះបីនៅក្នុងថ្ងៃនីមួយៗយើងអាចមានភារកិច្ចតួនាទីត្រូវទទួលខុសត្រូវ តែយើងក៏អាចនាំចិត្តមកឈប់ស្ងៀមនៅក្នុងខ្លួនរបស់យើង ដែលជាចំណុចបង្កើតនៃបុណ្យដ៏បរិសុទ្ធបាន ការដាក់ចិត្តទុកនៅត្រង់កណ្ដាលកាយដ្ឋានទី ៧ ឬ ការរលឹងដល់អង្គព្រះជាញឹកញាប់ជាការហ្វឹកចិត្តអោយស្ទាត់ទៅជាមួយការឈប់ស្ងៀម ចិត្តហ្នឹងមានអារម្មណ៍មានក្ដីសុខរហូតគ្រប់ពេលវេលា ព្រោះអំណាចបុណ្យដែលមកចិញ្ចឹម
           បើយើងបដិបត្តិធម៌ជាប្រចាំមិនអោយខាន រហូតដល់មានអារម្មណ៍ថា ការបដិបត្តិធម៌ជាចំណែកមួយបស់ដង្ហើមដែលយើងខ្វះមិនបាន បើធ្វើបានយ៉ាងនេះ ការចូលវស្សារបស់យើងហ្នឹងក្លាយជា “វស្សាវិសុទ្ធ” ជាការចាំវស្សាដែលមានគុណតម្លៃសមហ្នឹងយើងបានឱកាសកើតជាមនុស្សហើយបានជួបព្រះពុទ្ធសាសនាយ៉ាងពិតប្រាកដ
           “ព្រំដែននៃការចាំវស្សាដែលជ្រៅចុះទៅទៀតគឺ ចាំវស្សានៅក្នុងកាយរបស់យើង កាយវែង ក្រាស់ ទូលាយនេះ អោយកើតជារង្វង់របស់ចិត្ត ជាស្ថានទីដែលចាំវស្សារបស់យើង ដោយយកចិត្តមកឈប់នៅត្រង់ចំណុចកណ្ដាលកាយដ្ឋានទី៧ ដែលជាតំណែងដែលត្រឹមត្រូវនៃការធ្វើដំណើរឆ្ពោះទៅកាន់អាយតននិព្វាន បើយកចិត្តមកឈប់នៅត្រង់នេះរហូតពេញមួយថ្ងៃ ពេញមួយយប់ គ្រប់ពេលវេលា ហៅបានថា ជាការចាំវស្សាយ៉ាងពិតប្រាកដ” លោកឪថាំម៉ាក់ឆយោ 
                                                                                
 

សកម្មភាពរបស់វត្តព្រះធម្មកាយ

           

 

 

            ថ្ងៃចូលវស្សារាល់ៗឆ្នាំ ទើបជាពេលវេលាដែលពុទ្ធសាសនិកជនគួរប្រើជាឱកាសនៃការកែច្នៃខ្លួនឯង រឿងណាដែលយើងតាំងចិត្តទុកថាធ្វើ តែនៅមិនទាន់បានធ្វើ ក៏គួរយកជាឱកាសចាប់ផ្ដើមធ្វើចុះ ដែលសំខាន់គឺរឿងដែលធ្វើត្រូវតែជារឿងល្អ ជារឿងដែលធ្វើអោយយើងមានការអភិវឌ្ឍខ្លួនឯងទៅផ្លូវដែលល្អឡើង មិនថាជាលក្ខណះនិស្ស័យ ទង្វើ ឬ រឿងអ្វីក៏ដោយដែលធ្វើអោយគុណធម៌អំពើល្អនៅក្នុងខ្លួនយើងបន្ថែមកើនឡើង
            ការចូលវស្សាទោះបីជាការបដិបត្តិសំរាប់ព្រះភិក្ខុសង្ឃដោយត្រង់ តែពុទ្ធសាសនិកជនប្រកាន់យកពេលវេលាគ្រាចូលវស្សានេះជាឱកាសដ៏ប្រសើដែលហ្នឹងបន្ថែមបុណ្យកុសលនិងគុណអំពើល្អអោយដល់ខ្លួនឯងដោយការបញ្ឈប់ លះបង់ អបាយមុខនិងបាបអកុសល អ្នកខ្លះអាចប្រកាន់យកឱកាសនេះនៃការអធិដ្ឋានឬតាំងចិត្តធ្វើអំពើល្អមួយណាម្យ៉ាងរហូតរយះពេល ៣ ខែ នៅក្នុងអំឡុងចូលវស្សានេះ ដូចជា
            – តាំងចិត្តកាន់សីល ៨ រហូតពេញទាំងវស្សា
            – ដាក់បាតពេលព្រឹករាល់ថ្ងៃ
            – តាំងចិត្តសូត្រមន្តមុនដេករាល់យប់ ឬ អង្គុយសមាធិរាល់ថ្ងៃ
            -តាំងចិត្តឈប់ស្រា ឬ ឈប់បារីរហូត ​។ល។
            បើយើងកាន់តែចាំវស្សាដោយហ្វឹកនាំចិត្តមកឈប់នៅចំណុចកណ្ដាលកាយបានរហូតគ្រប់ពេលវេលានៃគ្រប់ឥរិយាបថ រមែងជាការជំរះលាងកាយ វាចា ចិត្ត របស់យើងអោយមានភាពស្អាតបរិសុទ្ធខ្លាំងឡើងៗ ភាពបរិសុទ្ធនេះហ្នឹងក្លាយជាថាមពលទាញនូវអ្វីដែលល្អៗអោយចូលមករកខ្លួនយើង ធ្វើអោយជីវិតយើងជួបតែសេចក្ដីសុខ សេចក្ដីចំរើន ទោះបីជួបឧបសគ្គក៏អាចឆ្លងផុតទៅបានដោយកំលាំងបុណ្យ